Het leven is maakbaar... toch?
In deze tijd van het jaar vliegt de maakbaarheid van het leven je om de oren. “Dit wordt MIJN jaar!” hoor ik overal om me heen. “Niemand krijgt mij eronder!” Het lijkt dit jaar wel meer dan ooit. Alsof we vastbesloten zijn met z’n allen 2020 en 2021 niet nog eens over te doen. En als ik heel eerlijk ben, voel ik de neiging om uit volle borst mee te schreeuwen. Wat er ook gebeurt “dit wordt mijn jaar”. Het geeft me een heerlijk sterk gevoel. Onoverwinnelijk. Kom maar op. Mij maak je niet bang!
En toch..
Als ik kijk naar hoe mijn leven verlopen is, inmiddels toch alweer bijna 40 jaar, dan waren er heel veel situaties waar ik niets aan kon veranderen. Het leven overkwam me in grote mate en wat heb ik daarin - terugkijkend - vaak mijn onmacht ervaren. Ik zeg bewust ‘terugkijkend’, want in die tijd realiseerde ik me niet dat die onmacht bestond. Ik ‘deed daar niet aan’. Onmacht was voor watjes. Dus ging ik er altijd vechtend overheen. Met een hoop bravoure, boosheid, lawaai, drama en sarcastische humor. Dat hield mij overeind. “Niemand doet mij wat” was mijn motto en ik zou iets van mijn leven gaan maken. Ik zou ze eens laten zien wat ik kon!
Tsja..
Dat ging vrij lang goed, totdat ik begin 20 ontdekte dat het leven alles deed behalve dat wat IK wilde. Ik vocht door. En ik vocht me kapot! Zo belandde ik uiteindelijk in een depressie. Het werd een lange, donkere weg die volgde. Een weg waarop ik leren moest mijn onmacht te erkennen. Waarop ik opnieuw moest leren huilen om alles wat ik ooit gemist had. Op een gezonde manier mijn boosheid leerde richten vanwege al het onrecht dat me ooit was aangedaan. En waarop ik weer mocht ontdekken wat écht lachen was. Zonder dat nare, sarcastische ondertoontje wat altijd alles weer kapot maakte. Het is een proces van jaren geweest, waarin ik het gevoel had dat ik doodging en ondertussen heel langzaam weer tot leven kwam.
Maar..
Hoewel ik best grote stappen maakte en weer gelukkig begon te worden, was er één ding wat me altijd een beetje vreemd bleef. Angst. Zo’n rare, bijzonder vervelende emotie die zomaar bezit van je neemt en je compleet uitschakelt als je niet oppast. Ik bleef daar liever verre van. En dus bleef ik altijd een beetje hangen in mijn hardheid. Stoerdoenerij. Houvast zoeken in controle. Financieel. Prestatie. Goedkeuring. Gezondheid. Overal zocht ik houvast. Toch haalde deze emotie me - door allerlei moeilijkheden - steeds vaker in. Met name op de momenten dat ik naar de toekomst keek, voelde ik hoe alle moed me zomaar weer in de schoenen zonk en steeds weer raakte ik mijn levenslust daarbij kwijt. Keer op keer op keer.. Mijn relatie met mijn angst werd er niet bepaald beter van. Hoe vaker ik het voelde, hoe minder ik het wilde.
En nu..
Ik kan me zo voorstellen dat je nu een mooie verandering wilt horen. Een ‘ik heb mijn angst tegenwoordig prima onder controle en kan daar nu goed mee dealen’. Maar dan moet ik je toch teleurstellen. Ik blijf graag eerlijk met je. Mijn eerste neiging is nog altijd om mijn angst uit de weg te gaan. Mijn onmacht in het leven niet te willen voelen. Weg te duiken voor alles wat moeilijk is óf mezelf te overschreeuwen met stoerdoenerij. En dus word ik nog regelmatig ingehaald en pootje gehaakt door de realiteit. Want mijn angst IS er. Of ik er nou aan wil of niet.. hij is er. En het enige helpende wat ik dan kan doen is het onder ogen komen. Het aankijken. En zien wat het me te vertellen heeft. Ik kan je zeggen: daar is een hoop moed voor nodig.
Samen..
Ik heb hierin mensen nodig. Mensen die de strijd met hun angst kennen, net als ik. En die naast me willen staan in de onmaakbaarheid van dit leven. Die de moed hebben om hun eigen onmacht onder ogen te komen en die niet van mij vragen me groter te maken dan ik ben. Mensen die een twijfelend, vast vertrouwen hebben in een God die er ALTIJD is. Ongeacht of we hem voelen of niet. Een God die onder ons is, naast ons, boven ons én in ons. Die voor ons zorgt ook al menen wij daar niks van te zien. Op die manier wordt de angst een beetje te dragen en krijgt plezier en LEVEN weer een kans! Ook ik moet dat iedere keer weer ontdekken door de moed te vinden om dit actief op te zoeken. Gelukkig voelt het weggetje, hoe vaker ik het ga, steeds meer vertrouwd! Maar het is en blijft een levenslange klus.
En..
Ik geloof dat precies daarin een enorme kracht ligt. Om samen mens te zijn, in onze kleinheid en in de aanwezigheid van een grote God die zo intens GOED is. Bij wie wij eerlijk toe kunnen geven dat er veel dingen zijn waar we simpelweg geen invloed op hebben. Veel ook wat we niet begrijpen en wat ons frustreert. Tegen wie we kunnen zeggen hoe bang ons dat maakt. Zodat we een beetje troost en geborgenheid kunnen vinden bij elkaar. Want dat is wat we wél kunnen. We hebben wel degelijk invloed IN alles waar we geen invloed op hebben. Daar wordt het leven misschien niet maakbaar van, maar wel LEEFbaar.
We kunnen altijd kiezen. Kiezen om steun te zoeken, kiezen om het samen te doen, kiezen om ons verdriet, onze angst en onze onmacht - of welke emotie ook - de ruimte te geven. Ach.. en soms ook kiezen om onszelf weer even heerlijk uit volle borst te overschreeuwen! Lekker toch? We worden vanzelf wel weer pootje gehaakt als dat nodig is ;)
Dus..
Ik wens je voor 2022 de moed toe die nodig is om jouw angst(en) in je leven onder ogen te komen. De moed om mét jezelf en al je gevoelens de dagen van het jaar door te wandelen. Eén dag tegelijk. Met steun van mensen die met je mee op willen lopen. En van een God die mét je is. Ook als je er niks van voelt, ook als je hem voor geen meter vertrouwt. Hij is er bij.
Enne.. mocht je in jouw leven nog op zoek zijn naar zo’n andere moedige bangerik.. ?
Ik loop graag een stukje met je mee wanneer je wel wat steun kunt gebruiken.
WELKOM!
