Door de ogen van God..
“Ik wil oooook…”. Haar mooie, vrolijke gezichtje verandert in een klein donderwolkje. Ik snap haar helemaal. Haar twee zusjes zitten elk op de rug van een pony. De derde pony die nog over is, is een ‘knuffelpony’. Daar wordt niet op gereden. Zij vindt kinderen op haar rug een beetje te spannend. En gratis vliegles.. dat moest maar niet.
Maar natuurlijk wil zij erop! Want de anderen wel en ik niet… nouja, je begrijpt het vast.
Ik vraag haar of ze mij dan wil helpen de knuffelpony terug te brengen naar de paddock. Er verschijnt een grote glimlach op haar gezicht. “Jaaaah!”. Snel loop ik naar de andere kant van het dier en haar kleine handje grijpt enthousiast het halster.
Ze trekt. De pony twijfelt. Aan de andere kant heb ik het halster inmiddels ook vast en ik moedig de pony wat aan. Vanuit mij is er maar weinig voor nodig om er beweging in te krijgen.
Ze straalt! ZIJ loopt met de pony. Hoe stoer is dat. Ze praat honderduit over hoe goed ze aan het helpen is en dat ze héél goed kan lopen. Ik glimlach en bevestig haar in haar eigen complimenten. Ondertussen stuur ik stiekem de pony wat bij. Hier en daar houd ik haar wat tegen en ik let er goed op dat ze haar hoeven niet op die kleine voetjes zet. Eerlijk gezegd.. het was voor mij veel makkelijker geweest het even zelf te doen. Maar ik GENIET hier van. Van haar groeiende zelfvertrouwen, van haar blije gezichtje, haar stralende ogen.. van de ruimte die ze neemt om te zijn wie ze IS.
EN IK DACHT: HOE VAAK ZOU GOD ZICH ZO VOELEN MET ONS…
… wanneer wij weer eens iets willen waarvan hij denkt “beter niet”. Als wij donderwolkjes - oké, wolken - worden en hij onze teleurstelling maar al te goed begrijpt. Wanneer wij apetrots zijn op dat wat we helemaal ZELF voor elkaar krijgen, terwijl hij ondertussen zó dichtbij is geweest in het bijsturen en in zijn zorg voor onze veiligheid. En hoe hij de meeste dingen veel makkelijker zelf zou kunnen doen, maar dit niet doet. Omdat hij van ons GENIET. Van ons groeiende zelfvertrouwen, van onze blije gezichten, onze stralende ogen.. van de ruimte die wij (leren te) nemen om te zijn wie we ZIJN.
Het was alsof ik even een beetje door de ogen van God mocht kijken. En ik raak op dat soort momenten altijd weer opnieuw onder de indruk van zijn liefde en geduld voor ons. Want hoe GROOT moet dat wel niet zijn als ik dit als mens al zo kan voelen naar een klein meisje met haar pony…
