VERTROUW OP GOD... maar hoe dan?!

Ze zegt teleurgesteld te zijn in God. Haar vraag die daarop volgt raakt me. Ze is al haar vertrouwen kwijt en vraagt zich af of ze nog wel hoop mag hebben. Hoop dat hij haar eens helpt in plaats van tegenwerkt. Ze schrijft dat een leven zonder hoop niet vol te houden is.. maar dat hopen en steeds weer teleurgesteld worden ook niet meer gaat. Ik voel haar wanhoop.

Een dominee antwoordt. Er spreekt liefde en begrip uit zijn reactie. Hij haalt bijbelverhalen aan waarin mensen hetzelfde meemaken als zij. Alsof hij zeggen wil: je bent niet de enige die dit ervaart. Het is normaal! Iedere gelovige komt wel eens vast te zitten op een plek waar hij duidelijk iets anders wil dan wat God voor ogen heeft. En weten dat je hierin niet alleen bent, kan echt helpend zijn..

maar dan

dan zegt hij haar om God te vragen de ‘opstand in haar hart weg te nemen’ en of hij haar ‘gewillig wil maken’ om hem te volgen. Hij drukt haar op het hart niet te twijfelen aan God en zegt vervolgens eigenlijk met wat christelijke bewoordingen dat haar gevoel niet klopt, dat ze over deze gevoelens heen moet stappen en ‘gewoon’ moet vertrouwen.

Ik voel de TELEURSTELLING in mijn lijf. De moed zakt me in de schoenen en de herinneringen uit mijn eigen vroegere geloofsleven borrelen boven. Hoe ik moest geloven op wilskracht, dwars tegen al mijn gevoelens in. Het bleek voor mij uiteindelijk niet te doen..

Ik vind het pijnlijk. Juist ook na het lezen van de bijbelteksten die hij even daarvoor aanhaalt. Verhalen waarin mensen WORSTELEN met God. Soms zelfs letterlijk vechten. Hoe is het mogelijk dat deze stap dan zo vaak compleet wordt overgeslagen? Het uitschreeuwen “God ik snap hier helemaal niks van en dat maakt me ZO boos!” is nou precies wat de mensen uit deze bijbelverhalen doen..!

Nu is het uiteraard niet mijn bedoeling om deze dominee negatief weg te zetten. Ik voel echt wel zijn zorg in zijn reactie en zijn oprechte goede bedoelingen. Zijn ‘twijfel niet aan God’ kan soms best bemoedigend zijn om te horen en ergens is vertrouwen ook een keuze. Daarnaast is er natuurlijk niks mis mee om te bidden voor de wil en moed om God te volgen! Dus dat laat ik dan ook graag staan.

God nodigt je uit om te komen met ALLES wat er is..

Ondertussen wordt er in mijn ogen wel een belangrijke stap overgeslagen. En dat raakt bij mij precies DAT waarin ik mezelf altijd zo onbegrepen heb gevoeld in de kerk; namelijk niet welkom zijn met mijn boosheid naar God. Met mijn wantrouwen. Mijn teleurstelling. Mijn verwijten. Eigenlijk niet welkom met MIJ.

Terwijl God ons nou JUIST uitnodigt daarmee te komen. Met ALLES wat er is. De Psalmen staan er vol mee. Met uitroepen naar God, vol boosheid, verwijten en vragen. Hij valt niet om van een beetje emotie en gevoelens. Hij weet namelijk al lang dat ze er zijn. En juist door het weg te maken, verborgen te willen houden, in te slikken, gaan we er zelf aan kapot EN houden we onsZELF weg van God. Het is niet goed voor ons, maar vaak doen we het wel zo.

En is het ook niet iets wat we al vrij jong leren in ons leven? Dat we in contact met de ander maar beter niet boos kunnen zijn of niet moeten zeggen ‘joh, ik vertrouw je niet helemaal’, omdat dat gedoe geeft? Afwijzing. Je hoort er niet meer bij. Of je krijgt een hele preek om je oren geslagen dat je niet boos MAG zijn, omdat dat niet christelijk is? Oordeel. Je raakt de ander misschien zelfs kwijt. Een volgende keer dat je boos bent, wantrouwen voelt of teleurstelling, denk je er wel tien keer over na voordat je het uit..

Wat ik nou zo gaaf vind aan God is dat hij zegt: “Kom er maar mee. Hou het niet binnen. Ik ken je toch?”. Psalm 88 vind ik een geweldig voorbeeld hiervan. In de meeste psalmen klinkt er altijd wel weer een positief zinnetje in de tekst… ergens een “maar God, u vertrouw ik..” en we gaan weer gelovig verder. Halleluja.

In Psalm 88 is dat anders. Daar klinkt dat zinnetje niet. Het meest positieve in die hele Psalm is de opmerking ‘Heer, God, mijn redder’ en het feit dat hij van daaruit met zijn gevoelens naar God gaat. De psalm staat verder vol met wanhoop, onbegrip, vragen, roepen, zoeken en verwijten naar God. Het eindigt zelfs met “mijn enige metgezel is de duisternis”. Hoe zwart wil je het hebben…

En God heeft besloten dat deze tekst in de Bijbel moet staan. Ik vind dat echt GAAF! We hoeven onszelf niet eerst ‘op te werken’ naar meer vertrouwen. Alsof we dan pas ‘goed genoeg’ zijn om naar God te kunnen gaan. Nee, hij zegt: “kom met je wantrouwen, kom met je verwijten, met ALLES wat er in je is. Kom gewoon met JOU.” PUNT.

Voor mij is DAT geloven. Doen wat deze dichter doet in Psalm 88. Zeggen hoe het IS. Niks meer, niks minder. Komen zoals je BENT. En laat de rest dan maar over aan God. Want hij weet echt wel wat hij ermee moet.

Aline