Je hoofd is niet je vijand

Ik weet het nog goed. Driftig zwaaiend stond ik voor hem: “Ja maar ik VOEL dat zo!”. Waarmee ik eigenlijk bedoelde te zeggen: "Ik voel het, dus het is WAAR. Ik heb gelijk". Zijn antwoord? “Af en toe mag je ook best een beetje je verstand gebruiken.”

Het was alsof ik in één klap weer wist waar ik was. Oké, het lijkt misschien wat onaardig, maar het was echt fijn om te horen. Ik verzoop op dat moment namelijk een beetje in mijn gevoel. Ik raakte stuurloos.

Stuurloos door te luisteren naar je gevoel? Ja, dat kan!

Tegenwoordig ligt er vaak een enorme nadruk op het volgen van je hart. Enne.. ook echt mooi! Want ik geloof zeker dat er in je hart antwoorden liggen, die met je verstand niet te vinden zijn. In de Bijbel staat zelfs een tekst: “Van alles waarover je waakt, waak vooral over je hart. Het is de bron van je leven.” (Spreuken 4:23)

Dat is nogal wat. De bron van je leven. Als je daar het contact mee verliest of je geeft er geen aandacht meer aan, dan verlies je dus leven..!

En dit is ook precies wat ik zie gebeuren bij mensen die het contact met hun hart zijn kwijtgeraakt. Die het ergens hebben moeten BEwaken, met lagen prikkeldraad, dikke muren en bewakers in wachttorens. Niemand kan er meer bij of in. Ook zijzelf niet. En achter die muren zit het hart strak ingebouwd. Het kan niet meer bewegen. Wat er dan gebeurt is dat deze mensen het leven langzaam steeds meer kwijtraken. Echt verdrietig is dat.

Wanneer er weer een beetje contact ontstaat met hun hart, nemen ze vaak een drastisch besluit: vanaf nu ga ik ALTIJD mijn hart volgen. En hoe logisch ook, daar kan het nou net weer misgaan. Want ons verstand is er niet voor niks. Soms is het echt héél handig om een beetje je hoofd te gebruiken bij wat je doet. Om niet alleen maar verlangen te voelen en te volgen, maar bijvoorbeeld ook wat beren op de weg te zien. Om niet alleen maar op te gaan in emoties, maar ook nog een beetje na te kunnen denken over de situatie.

Ik bedoel.. ik zou echt héél graag willen vliegen. Mijn hart stijgt al op bij de gedachte daaraan. Maar op het moment dat ik dat gevoel zou volgen en van een hoog gebouw af spring, kan het toch best vervelend aflopen. Dan is het echt fijn als mijn verstand roept ‘joh, doe maar niet’. Toch?

En wanneer ik overspoeld wordt door angst, helpt het soms om óók een beetje na te denken over de situatie. Zodat ik misschien wel kan ontdekken dat mijn heftige angst gebaseerd is op oude ervaringen en de realiteit veel minder bedreigend blijkt te zijn dan mijn gevoel me doet geloven. Daarmee hoeft de angst niet weg, maar hij komt wat meer in perspectief.

Waar het om gaat is dat je BEIDE serieus neemt. Zowel je hart als je verstand. Dat je ze allebei onderzoekt en aanhoort. En daar dan vervolgens een keuze in maakt. Misschien besluit je dan eens het risico te nemen, terwijl je verstand ‘nee’ roept. Of je besluit juist dat het risico te groot is voor dat moment en kiest ervoor om (nu) eens niet je hart te volgen. Daar is niks mis mee! Je verstand is niet de vijand! Alleen wanneer je hoofd het ALTIJD voor het zeggen heeft en je hart verstopt blijft zitten achter dikke muren en prikkeldraad, waar je het niet kunt bereiken of horen.. dan gaat er iets mis. Net als dat het heilig maken van je hart soms echt niet handig is.

Dus zoek de balans. Hoor ze allebei. En kies..

En als je het zo snel niet weet? Leef dan een tijdje in die spanning. Hoe irritant ook! Soms weet je het gewoon (nog) niet. Sta jezelf dat toe. Uiteindelijk komt het antwoord vanzelf. Vaak als je er niet meer zo hard over nadenkt.. dat dan weer wel ;)

Aline.